ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Τελειώνοντας τις σπουδές μου, έπιασα αμέσως δουλειά και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε η δουλειά. Η δουλειά έξω από το σπίτι. Τις δουλειές του σπιτιού τις έβλεπα πάντα σαν αγγαρεία και τις απέφευγα όσο μπορούσα. Είχα όμως την μητέρα μου που φρόντιζε για όλα αυτά και έτσι είχα βολευτεί. Ακόμη και παντρεμένη και με παιδιά, η μητέρα μου ήταν αυτή που φρόντιζε τα του νοικοκυριού. Βέβαια πολύ αργότερα όταν η μητέρα μου δεν μπορούσε πλέον, άρχισα να μαθαίνω να μαγειρεύω, και να φροντίζω το σπίτι. Όχι ότι όλα αυτά τα έκανα με ευχαρίστηση, αλλά όπως λέει και η παροιμία «το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη», δεν είχα άλλη επιλογή. Το να πηγαίνω λοιπόν στο γραφείο, ήταν πραγματικά διασκέδαση, μιας και ξέφευγα από τα του σπιτιού. Έτσι είχα πάντα την ακλόνητη πεποίθηση, ότι δεν είμαι άνθρωπος που θα μπορούσε να μείνει ποτέ χωρίς δουλειά και ακόμα πως αν έμενα σπίτι θα τρελαινόμουν, αφού δεν ήμουν άξια για οικιακά. Όμως ήρθε η κρίση και τα πράγματα άλλαξαν. Η εποχή της αθωότητας είχε περάσει ανεπιστρεπτί . Άρχισαν οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών. Κάποια στιγμή απολύθηκα και εγώ, και η αλήθεια είναι ότι ανακουφίστηκα γιατί γλίτωσα από το άγχος της επόμενης ημέρας. Τις πρώτες μέρες μετά την απόλυση μου είχα πολλά θέματα να διεκπεραιώσω, έπειτα έφυγα ένα μεγάλο ταξίδι και γύρισα 3 μήνες αργότερα. Ήδη είχαν περάσει πάνω από 4 μήνες, ίσως επειδή ήμουν εκτός σπιτιού δεν είχα φρικάρει. Όμως τότε έπρεπε να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα και ποια ήταν αυτή; Η έλλειψη της δουλειάς. Φοβόμουν την απραξία, το να νοιώθω άχρηστη. Για να μην τα πολυλογώ πέρασα διάφορα στάδια, ασχολήθηκα με πολλά, χωρίς όμως να αισθάνομαι ότι έχω βρει σε κάποια απασχόληση την ικανοποίηση. Στο μεταξύ τα νεύρα μου είχαν γίνει τσατάλια με την τρομοκρατία που μας σέρβιρε καθημερινά η τηλεόραση με αφορμή την κρίση. Και τότε άκουσα για ένα σύλλογο της γειτονιάς μου που έκανε μαθήματα ραπτικής. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ επισταμένως με την ραπτική, αν και είχα ράψει κάποτε μόνη μου κάποιες κουρτίνες και θυμάμαι ότι ήμουν πολύ περήφανη που τα είχα καταφέρει πολύ καλά, αν και ήμουν πραγματικά εντελώς ανίδεη. Αποφάσισα να εγγραφώ στα μαθήματα ραπτικής. Αυτό ήταν. Ξετρελάθηκα. Ειλικρινά οι ώρες του εικοσιτετραώρου δεν επαρκούσαν πλέον. Αισθανόμουν γεμάτη και φυσικά εξακολουθώ να αισθάνομαι γεμάτη όταν ράβω ή σχεδιάζω τα ρούχα ή ασχολούμαι με τις άλλες δημιουργικές μου ασχολίες, ξεχνάω τα πάντα. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Ράβω ότι μου έρχεται στο μυαλό. Βάζω την φαντασία μου και ράβω διάφορα. Αισθάνομαι πολύ περήφανη όταν λέω ότι αυτό που φοράω το έχω ράψει εγώ ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Ξέχασα και την δουλειά στο γραφείο και όλα τα "εγώ είμαι για να εργάζομαι εκτός σπιτιού" Αντίθετα τώρα σκέπτομαι ότι μάλλον όλα αυτά τα χρόνια έχασα πολύτιμο χρόνο που δεν είχα ασχοληθεί πιο σοβαρά με την ραπτική. Μέσα από αυτό το blog, σκοπεύω να μοιράζομαι μαζί σας τις εμπειρίες μου στην ραπτική και όχι μόνο. Το blog είναι η ψυχοθεραπεία μου, και δεν μου αποφέρει κανενός είδους κέρδος. Πιστεύω δε ακράδαντα ότι η όποια γνώση πρέπει να διανέμεται εντελώς δωρεάν. Μόνη μου ανταμοιβή η αγάπη σας και τα καλά σας λόγια. Οι φίλες μου με βοηθούν περιστασιακά, γιατί όπως γνωρίζετε όταν έχεις οικογένεια, έχεις και υποχρεώσεις και το blog αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και πολύ δουλειά για να βγει η όποια ανάρτηση και φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο να βρίσκομαι μαζί σας συνεχώς. Για τον λόγο αυτό ζητώ προκαταβολικά την κατανόησή σας για τα διαστήματα που δεν θα είμαι καθημερινώς παρούσα με αναρτήσεις. Το κύριο θέμα του blog είναι η ραπτική, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα παρουσιάζω και άλλα αγαπημένα θέματα. Ελπίζω και εύχομαι να σας έχω δίπλα μου, γιατί εσείς μου δίνετε την δύναμη να συνεχίζω.